Prolog

"Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny. Są one na kształt prochu zatlonego co wystrzeliwszy gaśnie." - William Shakespeare

    Cały dzień spędziła w swoim pokoju, nie pijąc nic, co przynosiły jej służące. Mimo odczuwalnego głodu, który palił jej przełyk, nie była w stanie samodzielne się nakarmić, a przy tym także doprowadzić się do względnego porządku. Czuła się jak małe, niesforne dziecko, gdy tak użalała się nad swoim losem. Siedziała w pokoju sama, leżąc na łóżku, płacząc i pozwalając, aby jej drobnym ciałem wstrząsały potężne szlochy. W końcu, gdy poduszka nasiąkła jej łzami i stała się wręcz nieznośnie mokra, wstała i zaczęła się przechadzać po pokoju w tę i we w tę, przygryzając dolną wargę i walcząc z uczuciem głodu. Patrząc w lustro nie potrafiła nie czuć do siebie wzgardy tak ostrej i palącej jak rozżarzony pod wpływem ognia sztylet, albowiem obraz, który ujrzała był idealnym przykładem nędzy - widziała swoją sypialnię, kunsztowne zdobienia, solidne meble, a nawet swoją niezwykle elegancką suknię, lecz nie widziała samej siebie. Ostrzegano ją, że tak będzie. Wpajano jej to od miesięcy. Jednakże ona sama uparcie twierdziła, że nie ma takiej siły, która pozbawiłaby ją odbicia. Myliła się. Tak samo jak myliła się co do uczuć. Myślała, że to lekarstwo na ból, a tymczasem odczuwała wszystko o wiele silniej, z potrojoną mocą. Wszystko, oprócz tego, co było w niej dobre - właśnie to w niej umarło, ciągnąc za sobą jej kochające serce. Zło w niej drzemiące powoli wychodziło na światło dzienne, a ona niecałkowicie świadomie, zapragnęła je podziwiać. I właśnie dlatego siebie nienawidziła. Wolała zginąć, nawet z własnej ręki, niż pozwolić diabłu przejąć nad sobą kontrolę. To jednak było od niej silniejsze. Powoli, wbrew samej sobie, zaczęła się oswajać z tymi nowinkami, zaczęła poznawać nową siebie i ją akceptować. To nic, że jej sumienie postanowiło odejść już na zawsze. To nic, że zło ma ją w garści. To nic, że tkwi już w objęciach samego diabła. Musiała się z tym w końcu pogodzić i trzymać język za zębami. Ludzie nie są wyrozumiałymi istotami. I chociaż dzisiejszy świat był bardziej cywilizowany, gdyby wyjawiła człowiekowi swoją tajemnicę, spaliliby ją na stosie, nie oszczędzając jej przy tym epitetów, które bynajmniej nie sugerowałyby niczego dobrego. Ludzie nie byli zwykli godzić się z porażką i przyjmować ją z uniesioną głową, ich duma na to nie pozwalała. Nie przyjęliby spokojnie faktu, iż nie znajdują się na szczycie łańcucha pokarmowego. Nie potrafiliby zrozumieć, że nie są najpotężniejszymi istotami stworzonymi nie przez Boga, a przez Matkę Naturę. Ona nigdy nie wierzyła w te religijne brednie, sama była sobie panią, nie podlegała nikomu. A to, że nie wierzyła w Najwyższego znacznie ułatwiło Im zadanie, przecież znacznie łatwiej było przechwycić splamioną duszę niźli tę strzeżoną przez samego Boga.
    Kolejna służąca przyniosła jej srebrny, rzeźbiony kielich wypełniony napojem o magicznych właściwościach. I ponownie usłyszała, że rozsądnym krokiem byłoby wsłuchanie się w potrzeby własnego ciała. Warknęła, wyganiając kobietę ze swojego pokoju, a zamykając drzwi za tym wścibskim stworzeniem, zahaczyła potężną suknią o brzeg kielicha, który zawirował na granicy równie srebrnej tacy i z głuchym brzdękiem wylądował na podłodze. Rubinowy napój zabarwił idealnie beżową wykładzinę, roztaczając przy tym swój metaliczny zapach, który podrażnił jej nozdrza w sposób niemalże nieznośny. A to tylko rozjuszyło jej niestabilne emocje. Z furią zrzuciła swoją drogocenną biżuterię z toaletki, otwierając wszystkie szuflady i wyrzucając ich zawartości na środek pokoju. To jej nie wystarczyło. W końcu i sama toaletka z głuchym trzaskiem wylądowała na podłodze, a w ślad za nią podążyła szafa, z której posypały się drogie, kolorowe suknie. Kilka z nich zanurzyło się w czerwonym płynie, co wykluczało ich całkowite doczyszczenie, wywołując u niej kolejny napad złości. W ferworze chwyciła złoty nożyk do otwierania listów i zaatakowała nim poduszki, które swą czystością i pozorną niewinnością niemalże z niej kpiły. Szybko jednak owe narzędzie okazało się zbędne, odrzucone gdzieś w głąb pokoju i zastąpione przez idealnie wypiłowane paznokcie. Poleciały pierwsze pierza, a wraz z nimi uleciała gdzieś jej złość. Zniszczyła wszystko, cały swój wynajęty pokój. Wyczerpana głodem, padła na łóżko i zwinęła w kłębek swe drobne ciało, poddając się smutkowi, który co i rusz wstrząsał jej sylwetką w niemym szlochu. Nie była już sobą. I nie miała własnego odbicia.